sołtys: Artur Kopeć
rada sołecka:
Teresa Dudzik, Stanisław Gołdyn, Iwona Markowicz, Joanna Rokita, Katarzyna Wójcik
Jakubowice w liczbach:
liczba mieszkańców - 341
powierzchnia - 383,84 ha [3,84 km2]
gęstość zaludnienia - 88,84 os/km2
[dane z lutego 2011 r.]
Historia sołectwa
Wieś wymaga dalszych badań historycznych. Albowiem jej nazwa wskazuje na kilka możliwych rozwiązań i sposobów zakładania wsi.
Wieś została założona w XIV wieku, na co wskazuje końcówka -ice w nazwie – typowa dla tamtego okresu. Są już o tym informacje przy opisywaniu wcześniejszych wsi.
Pierwsza z alternatyw wskazuje na pochodzenie nazwy od Jakuba, który mógł być założycielem osady i jej późniejszym sołtysem. Wówczas wieś miałaby charakter osady założonej przez jakiegoś Jakuba, za zgodą króla Kazimierza Wielkiego lub Władysława Jagiełły.
Kolejna alternatywa wskazuje, że założycielem osady był kościół rzymsko-katolicki ( biskupstwo krakowskie lub jeden z zakonów ) i pełniła ona rolę osady służebnej dla jednej z parafii – albo w Żębocinie albo w Kościelcu. Wówczas nazwa nawiązywałaby do mitycznego Jakuba, patriarchy biblijnego. Oznaczałaby w przenośni osadę główną wśród pomocniczych – protoplastę innych osad.
Ostatecznie jednak powyższy problem rostrzygną dalsze badania historyczne. Jednak faktem jest, że zaszły potem zmiany. W XVI wieku wieś była już osadą szlachecką. Stał tu bowiem dwór, który istnieje do dzisiaj.
Wieś jest położona na prawym brzegu rzeki Szreniawy, w miejscu wpadania jej dopływu. Centrum wsi znajduje się na przecięciu dwóch dróg. Jedna biegnie wzdłuż rzeki Szreniawa i prowadzi z Proszowic do Nowego Brzeska. Obecnie jest drogą wojewódzką, pod opieką Zarządu Dróg Wojewódzkich w Krakowie. Druga jest drogą gminną i prowadzi do Żębocina. Prowadzi także do pól uprawnych. Natomiast południowe partie wsi były najprawdopodobniej długi okres czasu pokryte lasami, które z czasem zamieniono na pola uprawne. Resztki lasu – zwanego Lasem Zagrodczyk ( od nazwy wsi Zagrody – przez mieszkańców której był użytkowany ) uległy na pewno powolnemu zmniejszeniu. Zapewne głównie poprzez budowę w sąsiedztwie cegielni w XIX wieku, która wymagała dużej ilości drewna do celów produkcyjnych.
Wieś ma około 383 ha powierzchni. Z tego grunty orne mają 269,60 ha, sady mają 6 ha, łąki 58,60 ha, a pastwiska 7,10 ha.
Wieś liczy 376 mieszkańców ( dane z połowy listopada 1995 roku – w styczniu 2005 roku było 363 osoby ). Mieszkają oni albo w zagrodach albo w kilku wielorodzinnych blokach mieszkalnych.
Jest tu również wytwórnia mas bitumicznych. Ponadto znajduje się tutaj Dom Ludowy z remizą Ochotniczej Straży Pożarnej. Jednak najciekawszy jest dwór szlachecki, którego obecna forma pochodzi z I połowy XVII wieku. Jest on bardzo cennym zabytkiem, podobnie jak otaczający go park. Poza tym obok dworu są zachowane zabudowania folwarku. Kiedyś był także wielki sad, założony około 1930 roku. Jednakże niedawno został wycięty, a teren przeznaczono pod inne uprawy. Mimo braku pełnej historii, wieś można ogólnie podzielić na dwie części. Dzieli je droga gminna prowadząca z centrum wsi do Żębocina. Przy czym część na północny-zachód od tej drogi to tereny należące dawniej do dworu szlacheckiego, a na południowy-wschód to tereny wiejskie – zagrody i pola uprawne poszczególnych rolników. Natomiast na północ od drogi wojewódzkiej - któa biegnie przy krawędzi pradoliny rzeki Szreniawy - są łąki. Kiedyś należały zarówno do lokalnego dworu szlacheckiego jak poszczególnych rolników.
Są także ślady po praprzodkach. Natrafiono na ślady osady wielokulturowej – w tym osady neoloitycznej oraz osady rzymskiej.
